ვლადიმერ (ლადო) გიორგის (გიგოს) ძე ჯიბლაძე დაიბადა 1879 წლის 18 იანვარს (ძველი სტილით) ქუთაისის გუბერნიის სენაკის მაზრის სამიქაოს თემის სოფელ გეზათში (მეორე ვერსიით - ქუთაისის მაზრის, კულაშის თემის სოფელ ხუნჯულოურში); გლეხის ოჯახში. ეროვნებით ქართველი.

დაწყებითი განთლება მიიღო კულაშის ოთხკლასიან სოფლის სკოლაში.

სწავლა განაგრძო ტფილისის სახელოსნო სასწავლებელში, თუმცა კურსის დასრულება ვერ შეძლო.

1896 წლიდან მუშაობდა ამიერკავკასიის რკინიგზის მთავარ სახელოსნოებში ზეინკლად; აქვე ჩაება მუშათა პირველ სოციალ-დემოკრატიულ არალეგალურ წრეებში.

1897 წლიდან იყო რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის წევრი.

1901 წელს, რკინიგზის მთავარ სახელოსნოებში მოწყობილი გაფიცვის დაშლის შემდეგ ჟანდარმერიამ დააპატიმრა და გაასახლა ტფილისიდან.

შემდეგ სამუშაოდ გადავიდა ბათუმის ქარხნებში, სადაც მუშათა შორის სოციალ-დემოკრატიული იდეების გავრცელების ერთ-ერთი პიონერი გახდა და მალევე ბათუმის მუშათა სოციალ-დემოკრატიული არალეგალური კომიტეტის წევრადაც აირჩიეს.

იყენებდა პარტიულ მეტსახელს „პეტროვი“.

1901 წელს ჟანდარმერიამ დააპატიმრა „ტფილისის სოციალ-დემოკრატიული წრის“ წევრობის ბრალდებით და ადმინისტრაციული წესით 3 წლით არხანგელსკის გუბერნიაში გადაასახლა.

გადასახლებიდან გაიქცა და დაბრუნდა საქართველოში.

1903 წელს ქუთაისის გუბერნიის ჟანდარმთა სამმართველომ ვლადიმერ ჯიბლაძეზე ბრალდების საქმე აღძრა, თუმცა საქმე მალევე შეწყდა.

ვლადიმერ ჯიბლაძე აქტიურად იყო ჩართული 1905 წლის რევოლუციურ მოძრაობაში; მუშაობდა მენშევიკების ფრაქციაში.

1906 წელს იყო რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სტოკჰოლმის ყრილობის დელეგატი ქუთაისის ორგანიზაციიდან.

1912 წლის 12 ივნისს (ძველი სტილით) იგი, როგორც სოციალ-დემოკრატიული პარტიის ბათუმის კომიტეტის წევრი და ამიერკავკასიის სოციალ-დემოკრატიული პარტიის ორგანიზაციების კონფერენციის მომწყობი, სხვა ბათუმელ სოციალ-დემოკრატებთან ერთად დააპატიმრეს ბათუმში (სადაც ვლადიმერ ჯიბლაძე ნობელის ქარხანაში ხარატად მუშაობდა) ზღვის ქუჩა #55 სახლში; ტფილისის სასამართლო პალატამ 1913 წლის 28 მაისს (ძველი სტილით) სამუდამო გადასახლება მიუსაჯა ციმბირში, ენისეის გუბერნიაში.

გადასახლებიდან დაბრუნდა 1917 წლის თებერვლის რევოლუციის შემდეგ.

იყო ტფილისის მუშათა და ჯარისკაცთა დეპუტატების საბჭოს აღმასრულებელი კომიტეტის წევრი და საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის ცენტრალური კომიტეტის წევრი.

1917 წლის ნოემბერში აირჩიეს საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრად.

1917 წლის დეკემბერში იყო საქართველოს წითელი გვარდიის (შემდგომში სახალხო გვარდიის) ერთ-ერთი დამაარსებელი და ორგანიზატორი, არჩეული იყო სახალხო გვარდიის მთავარი შტაბის წევრად.

1918 წლის თებერვლიდან იყო ამიერკავკასიის სეიმის წევრი.

1918 წლის განმავლობაში იყო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის პარლამენტის წევრი.

1919 წლის 12 მარტს აირჩიეს საქართველოს რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების წევრად საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სიით; იყო სამხედრო კომისიის წევრი.

მონაწილეობდა სახალხო გვარდიის მიერ წარმოებულ საბრძოლო ოპერაციებში.

1921 წელს, საბჭოთა რუსეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ოკუპირების დროს მონაწილეობდა ბრძოლებში წითელი არმიის წინააღმდეგ; ოკუპაციის შემდეგ დარჩა საქართველოში და ცხოვრობდა მშობლიურ სოფელში.

1921 წლის 30 აპრილს ლადო ჯიბლაძე სხვა პარტიულ ლიდერებთან ერთად დააპატიმრეს საბჭოთა რეჟიმის მიერ პოლიტიკური მოწინააღმდეგეების მასობრივი დაპატიმრების პირველი ტალღისას და სამტრედიის რევკომის მიერ გაცემული დახვრეტის რეკომენდაციით გადაგზავნეს თბილისში, საქართველოს სსრ საგანგებო კომისიის („ჩეკა“) განკარგულებაში.

საქართველოს სსრ „ჩეკას“ პრეზიდიუმმა 1921 წლის 5 ივლისს ლადო ჯიბლაძეს 3 თვით პატიმრობა მიუსაჯა იზოლაციის წესით; მოთავსებული იყო მეტეხის #2 „გამასწორებელ სახლში“.

1922 წლის 8 მაისს იზოლაცია განუსაზღვრელი ვადით გაუხანგრძლივეს.

ლადო ჯიბლაძე 1922 წლის 16 დეკემბერს სხვა 52 პოლიტპატიმართან ერთად ეტაპით გადაგზავნეს მოსკოვში, რსფსრ-ს საკონცენტრაციო ბანაკებში გადასანაწილებლად; სსრკ შინსახკომის კომისიის გადაწყვეტილებით სუზდალის პოლიტიზოლატორში მოხვდა.

პატიმრობის ვადის ამოწურვის შემდეგ გადაასახლეს შუა აზიაში (?), სადაც მუშაობდა „ბორჯომის წყლების“ საწყობის გამგედ.

დააპატიმრეს 1931 წელს; 1931 წლის 14 დეკემბერს სსრკ გაერთიანებული სახელმწიფო პოლიტიკური სამმართველოს კოლეგიასთან არსებულმა განსაკუთრებულმა სათათბირომ სამი წლით აუკრძალა ჩრდილოეთ კავკასიაში, ამიერკავკასიაში და მოსკოვის მხარეში ცხოვრება და გადასახლების ადგილის დატოვება.

კიდევ ერთხელ დააპატიმრეს 1933 წლის 9 თებერვალს და 4 აპრილის დადგენილებით კვლავ გაუგრძელეს გადასახლების ვადა.

კვლავ დააპატიმრეს 1935 წლის 31 დეკემბერს; 1936 წლის 20 მაისს სსრკ შინსახკომის კოლეგიასთან არსებულმა განსაკუთრებულმა სათათბირომ სამი წლით მიუსაჯა გადასახლება იოშქარ-ოლაში, მარიის ავტონომიურ ოლქში.

1937 წლის 13 ნოემბერს დააპატიმრეს სოფელ კარიაკოვოში და გადაგზავნეს მოსკოვში სსრკ შინსახკომის განკარგულებაში.

სსრკ უზენაესი სასამართლოს სამხედრო კოლეგიამ იოსებ სტალინის სანქციით და „კონტრრევოლუციური ტერორისტული ორგანიზაციის“ წევრობის ბრალდებით ლადო ჯიბლაძეს 1938 წლის 8 თებერვალს დახვრეტა მიუსაჯა.

დახვრიტეს 9 თებერვლის ღამეს.

რეაბილიტირებულია 1989 წლის 17 აპრილს სსრკ გენერალური პროკურატურის, 1991 წლის აპრილში სსრკ გენერალური პროკურატურის და 1993 წლის 30 დეკემბერს რუსეთის ფედერაციის გენერალური პროკურატურის მიერ.

წყაროები:

საქართველოს ეროვნული არქივი, ცენტრალური საისტორიო არქივი, ფონდი #1836, ანაწერი #1, საქმე #107, გვ. 51; საქმე #108; საქმე #109; ფონდი #1833, ანაწერი #1, საქმე #155; საქმე #157; საქმე #187; საქმე #1382; ფონდი #2117, ანაწერი #1, საქმე #318, გვ. 5; გვ. 82-82ა; ფონდი #113, ანაწერი #2, საქმე #919.

საქართველოს შსს აკადემიის არქივი. 1-ლი განყოფილება (ყოფილი სახელმწიფო უშიშროების კომიტეტის არქივი), ფონდი #6, საქმე #21150.

ჰტტპ://ლისტს.მემო.რუ/

ფოტო: Память о бесправий. Мартиролог жертв политических репрессий, расстрелянных и захороненных в Москве и Московской области в 1918-1953 гг. Проект музея и общественного центра „Мир, прогрессб права человека“ имнеи Андрея Сахарова.