გიორგი პავლეს ძე ერაძე დაიბადა 1882 წლის დეკემბერში (ძველი სტილით) ტფილისის გუბერნიის გორის მაზრის სოფელ დირბში, გლეხის ოჯახში; ეროვნებით ქართველი.

დაწყებითი განათლება მიიღო ტფილისის სამოქალაქო სასწავლებელში. მისი დამთავრების შემდეგ სწავლა განაგრძო ტფილისის სახელოსნო სასწავლებელში, სადაც დურგლობას სწავლობდა.

სასწავლებლის დამთავრების შემდეგ პირველ ხანებში მუშაობდა სხვადასხვა სადურგლო სახელოსნოში, მცირე ხნით კი - დუშეთის მაზრის სამოქალაქო სასწავლებლის სახელოსნოში დურგლობის მასწავლებლად.

მასწავლებლობისთვის თავის დანებების შემდეგ მუშაობდა ამიერკავკასიის ქალაქების ფაბრიკა-ქარხნებში, განსაკუთრებით ხშირად - ბათუმსა და თბილისში.

აქტიურად მონაწილეობდა ორივე ქალაქის მუშათა მოძრაობაში; იყო რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის ბათუმისა და ტფილისის კომიტეტების წევრი.

თანამშრომლობდა პარტიის ცენტრალურ გამოცემებში და აქტიურად მუშაობდა პროფკავშირებში.

ცნობილი იყო პარტიული ფსევდონიმებით „ბრადიაგა“, „ბრადინი“ და „გიორგი“.

პრესაში იყენებდა ფსევდონიმებს „ბრ-გა“ და „ბრადიაგა“.

მრავალჯერ იყო დაპატიმრებული (მინიმუმ ორჯერ -1909 და 1910 წლებში) და გადასახლებული რუსეთში.

იყო რსდმპ ლონდონის (1907 წ.) ყრილობის დელეგატი ტფილისის ორგანიზაციიდან.

შემდგომ წლებში მუშაობდა ტფილისის ტრამვაის სახელოსნოში მღებავად და იყო ტრამვაის მუშათა პროფკავშირის თავმჯდომარე.

1917 წლის თებერვლის რევოლუციის შემდეგ იყო ტფილისის მუშათა და ჯარისკაცთა დეპუტატების საბჭოს თავმჯდომარის ამხანაგი,

1917 წლის ნოემბერში აირჩიეს საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრად.

1918 წლის თებერვლიდან იყო ამიერკავკასიის სეიმის წევრი.

1918 წლის 26 მაისს ხელი მოაწერა საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დამოუკიდებლობის გამოცხადების აქტს. 1918 წლის განმავლობაში იყო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის პარლამენტის წევრი.

1919 წლის 12 მარტს აირჩიეს საქართველოს რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების წევრად საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სიით.

1920 წლიდან იყო შრომის და მომარაგების მინისტრი.

1921 წელს, საბჭოთა რუსეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ოკუპირების შემდეგ დატოვა სამშობლო და ემიგრაციაში ცხოვრობდა საფრანგეთში.

აქტიურად მონაწილეობდა ემიგრაციის პოლიტიკურ და საზოგადოებრივ ცხოვრებაში.

1920-იანი წლების მეორე ნახევრიდან შედიოდა საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის საზღვარგარეთის ორგანიზაციაში არსებულ ოპოზიციურ ჯგუფში.

ოჯახთან ერთად ცხოვრობდა და თავს ფიზიკური შრომით ირჩენდა ლევილის ქართველთა მამულში.

1950-იან წლებში ჩაბმული იყო „საქართველოს ეროვნული საბჭოს“ გარშემო ქართულ პოლიტიკურ ჯგუფთა გაერთიანების მცდელობებში .

გიორგი ერაძე გარდაიცვალა 1971 წლის იანვარში, პარიზში.

დაკრძალულია ლევილის ქართველთა სასაფლაოზე.

წყაროები:

საქართველოს ეროვნული არქივი, ცენტრალური საისტორიო არქივი, ფონდი #1836, ანაწერი #1, საქმე #108; საქმე #109; ფონდი #1833, ანაწერი #1, საქმე #155; საქმე #157; საქმე #187; საქმე #1382; ფონდი #2117, ანაწერი #1, საქმე #318, გვ. 5. გვ. 81ა.; ფონდი #153, ანაწერი #3 - ტფილისის გუბერნიის ჟანდარმთა სამმართველოს ფოტო-კარტოთეკა.

ბრძოლის ხმა, #79 (1), თებერვალი, 1971 წ. პარიზი; თსუ ქართული ემიგრაციის მუზეუმი, გურამ შარაძის კერძო კოლექცია.

ფოტო: საქართველოს ეროვნული არქივი, საქართველოს საისტორიო ცენტრალური სახელმწიფო არქივი, ტფილისის გუბერნიის ჟანდარმთა სამმართველოს ფოტო-კარტოთეკა.